Город княгини Ольги: Псков

De stad van vorstin Olga: Pskov

In mijn vorige post had ik jullie beloofd nog iets te gaan schrijven over Pskov, de stad waar ik vorig weekend met een vriendin verbleef. Helaas heeft deze post wat vertraging opgelopen, maar hier is 'ie dan toch!

Na een dagje buiten de stad doorgebracht te hebben, was het dan zaterdag tijd om de stad Pskov zelf te bekijken. We stonden vroeg op, want om 17u zouden we met een busje terugkeren naar Petersburg (de busrit duurde 4,5 uur).

Pskov behoort tot de oudste steden van Rusland: de stad wordt al in de kronieken vermeld in 903, wanneer een Kievse prins de tot het orthodoxisme bekeerde vorstin Olga trouwt. Deze St. Olga was in de buurt van Pskov geboren en wordt daarom in de stad nog flink vereerd: in elke kerk in de stad (en dat zijn er heel wat!) vind je wel een icoon van deze heilige.

St. Olga

In de 12de en 13de eeuw maakte de stad soort van deel uit van de Novgorodse Republiek, maar behield wel het recht eigen prinsen te verkiezen. Nadat de stad in 1241 voor een paar maanden bezet wordt door Duitse kruisvaarders (om vervolgens door Aleksandr Nevskij bevrijd te worden), kiest de stad de Litouwse prins Dovmont tot vorst. Onder diens bewind krijgt de stad uitgebreide verdedigingswerken en wordt het kremlin van de stad uitgebreid (de uitbreiding heet ook nog steeds 'Stad van Dovmont').
Pskov wordt langzaamaan steeds zelfstandiger, sluit zich aan bij de Hanze-liga en in 1348 erkent Novgorod haar onafhankelijkheid. De nieuwe Pskovse Republiek heeft eenzelfde staatsindeling als Novgorod: de republiek wordt door een gekozen prins geleid, maar deze prins heeft in feite enkel de functie van legeraanvoerder. De hoogste beslissingen worden genomen door de вече (vetsje), een volksvergadering die op elk willekeurig moment bijeen kon worden geroepen. Zij verzamelden zich dan naast de enorme Drie-eenheidkathedraal in het Kremlin.

Zo moet het kremlin eruit hebben gezien: links de kathedraal met daarvoor de tribunes van de vetsje en rechts de Stad van Dovmont

Gedurende haar onafhankelijkheid wordt de stad vaak belegerd: andere Russische staatjes zien de stad als een poort naar Europa, Europa ziet het als een westelijk bastion van de Russen. De stad bouwt daarom enorme verdedigingswerken en wordt bijna onneembaar: in de 15de eeuw doorstaat de stad alleen al 26 belegeringen!
Aan de onafhankelijkheid komt een eind wanneer de republiek door Moskou geannexeerd wordt in 1510. Nobelen werden gedeporteerd en aan het 'democratisch' systeem komt een einde.
Wanneer als gevolg van de Noordse Oorlogen de grens naar het westen verschuift, verliest de stad haar strategische functie en raakt zij in verval. Tijdens de Februarirevolutie doet de tsaar in Pskov troonsafstand en onder Sovjetbewind worden veel in verval geraakte bouwsels gesloopt en vervangen door nieuwe gebouwen.

Voor de toerist biedt de stad veel interessante bezienswaardigheden. Het hoogtepunt is natuurlijk het Pskovse kremlin, wat door de locals кром (krom) wordt genoemd. Het kremlin ligt op het punt waar twee rivieren samenvloeien en wordt gedomineerd door de enorme Drie-eenheidkathedraal. Dit monstrueuze gevaarte is lang en smal en binnenin de kerk word je geconfronteerd met enorme zuilen en bizar hoge plafonds. Verder kun je het kremlin rondlopen, de opgravingen in de Stad van Dovmont bekijken en één van de torens beklimmen (je krijgt dan een zaklampje mee, omdat het pikkedonker is in de toren!). Tot slot kun je een klein museumpje bekijken, dat naast wisselende tentoonstellingen, het paleis van de 'burgemeester' van de stad onder het Moskouse bewind toont.

Kathedraal

Uitzicht op het kremlin vanuit één van de torens. Links de bevroren rivier, rechts de kathedraal en daarvoor de opgravingen in de Stad van Dovmont

Verder ligt in de stad het Мирожский Монастырь (Mirozjskij-klooster). Dit eeuwenoude klooster bevat - naar verluidt - de mooiste fresco's van heel Rusland. Helaas is het ons niet gelukt dit klooster te bezichtigen, dus verder kan ik hier niet veel over vertellen.
Tot slot bevinden zich in de stad heel veel kerkjes. Deze maken het heel aangenaam om doelloos door het stadscentrum te slenteren: je komt altijd wel een nog onbekend oud kerkje tegen!

Een kerkje

Helaas moesten we zaterdag om 17u weer weg. Met een Ford-busje van de maatschappij Auto-Graf (goed gekozen naam, overigens :P) reden we over de met kuilen bezaaide wegen van Rusland richting Petersburg. Het busje was voorzien van een tv-tje, waarop de film Золотой Телёнок ('Het Gouden Kalf') werd vertoond. Dit is de verfilming van een boek van het schrijversduo Ilf en Petrov, dat ik gelezen heb. Het spreekt voor zich dat ik tijdens de rit heb genoten van de film (het moet opgemerkt worden dat het landschap van deze streek na een half uur wel redelijk eentonig wordt: berkenbossen, velden, sneeuw...).

Шатаясь по льду: Изборск и Печоры

Wankelend over het ijs: Izborsk en Petsjory

Afgelopen weekend was het weer tijd voor een uitje. Donderdagavond vertrok ik met een vriendin voor twee dagen vanaf het Витебский Вокзал (Vitebskstation - Ja, inderdaad, datzelfde Vitebsk waar ik vorige zomer ben geweest!) met de trein naar Псков (Pskov).
We kwamen vrijdagochtend om 1.15u 's ochtends aan en wandelden meteen naar ons hostel (Красный Октябрь - Rood Oktober) omdat we natuurlijk wel moe waren van de treinreis! We ploften neer op onze bedden en stonden weer op tijd op: de eerste dag van ons verblijf in Pskov gingen we niet naar Pskov, maar naar twee dorpjes buiten het stadje. We moesten dus op tijd weer weg om een bus te halen!
Het plan was als volgt: we vertrokken om 12 uur met een bus naar het dorpje Изборск (Izborsk), zouden daar rondkijken en vervolgens de bus nemen naar Печоры (Petsjory). 's Avonds zouden we een directe bus nemen terug naar Pskov. En aldus geschiedde.
Maar waar liggen al die plaatsjes? Ik hoop dat deze kaart het duidelijk maakt:

Izborsk - ong. 700 inwoners
Na een busrit van een uur (we waren zo handig om niet de snelbus, maar de 'stopbus' te nemen, wat betekende dat we bij bijna elke halte in the middle of nowhere moesten stoppen om een omaatje uit te laten stappen) kwamen we aan in het dorpje Izborsk.
Het was meteen duidelijk dat we in een dorpje waren: het busstation was een klein pleintje naast de hoofdweg waar een schaftkeet-achtig gebouwtje dienst deed als kaartjeskantoor en een overdekt gat in de grond was de wc. De straten van het dorpje waren in het geheel nog niet ijsvrij gemaakt: ze waren veranderd in ijsbanen waarin auto's (voornamelijk Lada's) sporen hadden uitgesleten. Lopen was dus geen pretje en ik moet bekennen een paar keer gevallen te zijn.

Straatje in Izborsk dat wél ijsvrij is

Maar waarom wil je in godsnaam naar zo'n dorpje? Nou, dit dorpje wordt in de Повесть Временных Лет  (Verhaal van Vervlogen Jaren - Middeleeuws boek waarin een al dan niet accurate beschrijving wordt gegeven van de geschiedenis van het oude Rusland) al in het jaar 862 genoemd! Het dorpje wordt genoemd als zetel van één van de broers van Rjoerik, de mythische stichter van Kiev-Rusland (om het simpel te houden: de Middeleeuwse voorloper van Rusland).
Archeologisch bewijs ondersteund dit echter niet en daarnaast wordt het dorpje in de kronieken daarna vergeten en pas weer genoemd in 1233, als de Orde van de Zwaardbroeders (die later op zou gaan in de Teutoonse Ridderorde) het dorpje innemen.
Het dorpje werd in 1302 voorzien van fortificaties. De eerste toren van het fort (Луковка - Uientoren) werd gebouwd in 1330 en is tegenwoordig nog te bezichtigen (dit hebben we natuurlijk dan ook gedaan). De toren werd al snel vergezeld door zeven anderen en een fort was geboren.

In het fort is tegenwoordig niet heel veel meer te zien: de muren zijn wel redelijk onderhouden maar helaas niet open voor publiek (althans, toen wij er waren niet). Het enige waar toeristen in mogen, zijn de Uientoren en de 16de-eeuwse Geboortekerk.

De andere bezienswaardigheid van het dorpje is de zgn. Словенские Ключи (Slovenskie Kljoetsji). Dit is het punt waar een ondergrondse rivier in de vorm van een waterval uitmondt in een meertje. Dit leek ons heel mooi, maar vanaf het fort zagen we al dat het meer nog helemaal dicht was gevroren, dus namen we aan dat ook van deze watervallen niet veel te zien was. Mochten we een keer terugkomen in de zomer, dan gaan we het natuurlijk wel bekijken!

Het dichtgevroren meer

Maar nu waren we uitgekeken in het fort, dus wankelden we over het ijs terug naar de bushalte. Vlakbij de bushalte lag een klein postkantoortje dat kennelijk ook dienst deed als dorpswinkel. We kochten wat in het kantoortje en gingen op de bus staan wachten...

Petsjory - ong. 12000 inwoners
Met een snelbus sprintten we binnen een half uurtje naar Petsjory. Dit plaatsje ligt bijna tegen de grens met Estland aangedrukt en is de hoofdstad van het gelijknamige rayon. Na aankomst aten we in een klein cafeetje wat soep en gingen toen naar de enige bezienswaardigheid van het plaatsje: het Псково-Печерский Монастырь (Pskovo-Petsjerskij Monastyr, vrij vertaald: Pskovse Grottenklooster).
Het klooster werd in de 15de eeuw gesticht (het plaatsje is er later tegenaan gegroeid) en ligt mooi ingeklemd in een nauw dal tussen twee heuvels. Aan de grotten in de heuvels, waarin monniken liggen begraven, dankt het klooster zijn naam.

Toegangspoort

Gezien de belangrijke strategische locatie (het was sinds de 16de eeuw een grensplaatsje), kreeg het klooster in de vroege 15de eeuw een verdedigingsmuur. Sindsdien heeft het klooster meerdere aanvallen van buitenlandse legers weten af te slaan.
Na de Noordse Oorlogen in de 18de eeuw verloor het plaatsje haar strategische betekenis. De Baltische Staten werden onderdeel van Rusland, dus schoof de grens verder naar het westen. Dit betekende dat het plaatsje een slaperig dorpje werd.
Een opleving vond plaats toen het plaatsje volgens het vredesverdrag van 1918 tussen Estland en de Sovjet-Unie onderdeel werd van Estland. Inwoneraantallen namen toe en doordat het klooster buiten de Sovjet-Unie lag, kon het klooster tot op de dag van vandaag overleven. In de periode tussen de twee wereldoorlogen werden in de Sovjet-Unie namelijk vrijwel alle kerken gesloten en velen van hen ook met de grond gelijk gemaakt.
Na de Tweede Wereldoorlog wordt het gebied rondom Petsjory (dus ook Izborsk) weer onderdeel van de Russische Republiek binnen de Sovjet-Unie en als de Sovjet-Unie uit elkaar valt in 1991, wordt het gebied Russisch. Echter, Estland claimt het gebied nog steeds op grond van het vredesverdrag uit 1918. In 1995 geven ze hun claims op, maar een nieuw verdrag is er formeel nog niet.
Tot slot wil ik nog opmerken dat het klooster een ander uniek aspect kent: het was een van de weinige kloosters dat gedurende de hele Sovjettijd operationeel was! Op geen enkel moment was het gesloten en heeft daarom als één van de weinige kloosters in Rusland sinds haar stichting ook echt als klooster dienst gedaan.

Het klooster is zeer zeker de moeite waard: het ligt mooi in een dal en wordt zo in een hoog deel en een laag deel opgedeeld. Op het hoge deel ligt de Michaëlskerk. Deze kerk is verreweg de grootste van het hele klooster en is in de klassieke stijl gebouwd. De kerk werd in 1827 ingewijd en dient als monument ter herinnering aan de Franse invasie van 1812.

Michaëlskerk

Het belangrijkste gebouw van het lagere gedeelte is de Успенский Пещерный Храм (Maria-Hemelvaart Grottenkerk). Dit is de oudste kerk (1473) en vormt de facade voor de grotten die in de heuvel erachter liggen. Het gebouw dat we tegenwoordig zien is echter het resultaat van een verbouwing in de 18de eeuw. De kerk wordt vergezeld door een uitgebreid carillon, dat wild aan het klingelen was toen wij het klooster bezochten.
Voor de rest liggen in het lagere gedeelte nog enkele kapelletjes en de woonvertrekken van de monniken (tegenwoordig wonen er nog zo'n 90 monniken), maar deze laatsten zijn natuurlijk niet toegankelijk voor bezoekers.

Maria-Hemelvaartskerk met links het carillon

En zo eindigde de dag. Toen we uitgekeken waren in het klooster, namen we de eerste bus terug naar Pskov en daar aangekomen ploften we tevreden neer op onze bedden in het aftandse hostel. Zaterdag bekeken we Pskov zelf, maar daar kom ik in een volgende post op terug ;)

Кронштадт

Kronsjtadt

Het is al een tijdje geleden, maar afgelopen zondag ben ik met een groep vrienden naar het plaatsje Kronsjtadt geweest. Dit stadje ligt op het eiland Kotlin, zo'n 30 kilometer ten noordwesten van Petersburg.
Om het plaatsje te bereiken, namen we de metro naar Проспект Просвещения (Prospekt Prosvensjtsjenieja - "Boulevard van de Educatie") en vandaar vertrok marsjroetska nr. 407 naar Kronsjtadt. Een marsjroetka (inkorting van маршрутное такси) is een busje dat volgens een bepaalde route rijdt, maar in principe geen vaste haltes kent. Je kan het busje overal laten stoppen om uit of in te stappen. Een marsjroetka binnen de stad kost 30 roebel en deze kostte 60, omdat de rit maar liefst 50 minuten duurde!

De marsjroetka rondde de rit in 40 minuten op de heenweg, omdat we maar twee keer hoefden te stoppen. Helaas was het zó koud, dat de ramen aan de binnen- en buitenkant bevroren waren, waardoor we uiteindelijk niet zo veel hebben gezien tijdens de rit.

Kronsjtadt

Kronsjtadt werd - net als Petersburg - gesticht in het jaar 1703. Het stadje ligt gunstig op het grootste eiland in de baai waar Petersburg aan ligt en was daarom een geschikte locatie om fortificaties te bouwen die een eventuele aanval vanaf zee konden afslaan. Daarnaast lagen hier scheepswerven.
Naast de forten van Kronsjtadt werden in de baai nog enkele kunstmatige eilandjes aangelegd, elk van hen voorzien van een eigen fort. Zo werd het bijna onmogelijk om via zee Petersburg aan te vallen. Tijdens de Krimoorlog sloegen de forten succesvol een gecombineerde Frans-Engelse zee-aanval af.
Tijdens de revolutie van 1917 slachtten de mariniers in Kronsjtadt hun officieren af en werden daarmee meteen helden van de revolutie. Dit duurde echter tot 1921, toen de mariniers weer in opstand kwamen, dit keer tegen de Bolsjewieken. Zij waren het oneens met de gang van zaken in het communistische Rusland en eisten onder andere vrijheid van meningsuiting en een einde aan het 'oorlogscommunisme' (de politiek die tijdens de burgeroorlog werd gevoerd en die onder andere behelsde dat arbeiders naar werkkampen werden gestuurd om voor de staat te produceren of akkers geplunderd werden om de steden van voedsel te voorzien). De opstandelingen namen de stad in, maar planden hun opstand slecht: het was namelijk winter en dit betekende dat troepen van het Rode Leger simpelweg over de bevroren zee konden aanvallen, waardoor de verdedigingswerken van de stad nutteloos waren. De opstand werd de kop ingedrukt, maar leidde wel tot een einde van het oorlogscommunisme en het invoeren van de zogenaamde NEP (Nieuwe Economische Politiek), wat in feite communisme met een licht kapitalistisch tintje was.

Soldaten van het Rode Leger vallen Kronsjadt aan over het ijs

Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Kronsjtadt een belangrijke rol in de verdediging van Petersburg. Het stadje was de basis van de Baltische Vloot en van hieruit konden de Sovjets maritieme operaties uitvoeren tegen de Duitse vloot. Omdat de Baltische Vloot Duitse handelsverkeer met Zweden verstoorde, kreeg de Luftwaffe opdracht om het stadje te bombarderen. De scheepswerven werden blootgesteld aan hevige bombardementen, maar leden geen aanzienlijke schade, waardoor de vloot kon blijven opereren.

Tegenwoordig telt het plaatsje 43000 inwoners en is het nog steeds redelijk ingesteld op de marine. Er bevinden zich meerdere militaire scholen en delen van de stad zijn nog steeds verboden voor onbevoegden. Verder liggen nog steeds delen van de vloot hier aangemeerd.
Daarnaast is het stadje de belangrijkste haven van Petersburg. Een blik op de kaart maakt dat wel duidelijk!

Het stadje is redelijk rustig, vooral vergeleken met het centrum van Petersburg. Het centrum wordt gedomineerd door de oude scheepswerven en dit is dan ook het oudste deel van de stad. De meeste winkels en restaurantjes liggen aan de straatjes meteen ten westen van deze werven.
De bekendste bezienswaardigheid is de enorme Nicolaaskathedraal die tussen 1901 en 1913 is gebouwd. De kerk is gebouwd in neo-byzantijnse stijl en was helaas dicht toen wij er waren :(

Een deel van de marine-academie

Getijdenhuisje

Nicolaaskathedraal

Peter de Grote

Фестивал "Чартова Дюжина"

Festival "Tsjartova Djoezjina"

Hier even een korte post. Ik zit te leren voor een tentamen voor het vak "vertalen", maar vind ook dat er al té lang niets meer gepost is. Daarom dus even kort een berichtje tussendoor.

Afgelopen donderdag ben ik met een vriendin naar het rockfestival "Tsjartova Djoezjina" geweest. Hier heb ik al een keertje over geschreven (volgens mij in januari), maar nu ben ik er dan ook echt geweest!

Sportcomplex Юбилейный in de zomer

Het festival was heel erg leuk. Het begon donderdagavond om 19u en werd gehouden in sportcomplex Юбилейный ("Jubileum"), wat op het Petrogradeiland ligt, vlakbij metrohalte Спортивная ("Sportivnaja").
Voordat we de zaal binnen konden, stonden we buiten kou te lijden in een lange rij van bezoekers, die allemaal werden opgehouden door een groep agenten die tassen en rugzakken waren aan het controleren. Zodra we deze gepasseerd waren, stonden we in een nieuwe rij: dit keer om dan ook echt naar binnen te mogen. Onze kaartjes werden gecontroleerd, onze tassen opnieuw gecheckt en dit keer werden we ook nog gefouilleerd. Veiligheid is in Rusland toch wel een issue :P
We drongen door de massa naar de garderobe om onze jassen af te geven en konden dan eindelijk de concertzaal zelf binnen.
Het was nog niet zo heel erg druk, maar dat veranderde toen de eerste band opkwam (tot dat moment waren twee dj's wat flauwekul aan het vertellen, zoals internationaal de norm is, kennelijk). Toen de eerste band opkwam, was het in de zaal stampensvol en kon het festival echt beginnen!

Ik heb wat foto's gemaakt, maar die zijn van zo'n belabberde kwaliteit, dat ik ze niet met jullie zal delen.
Gelukkig bestaat er wel zoiets als Youtube, dus kan ik jullie wel wat nummers (hoewel niet live) laten horen. Dus hier volgt een overzichtje van een paar bands en nummers die zij gespeeld hebben. Enjoy!

Люмен - Государство (Ljoemen - De Staat)

Король и Шут - Танец Злобного Гения (De koning en de nar - Dans van het kwade genie)

Ляпис Трубецкой - Не быць скотам (Ljapis Troebetskoj - Wees geen vee)

ДДТ - Песня о свободе (DDT - Lied over vrijheid)

Сплин - Дочь Самурая (Splin - Dochter van de Samurai)

En de zanger van deze band kwam ook nog langs!
ПилОт - Сумасшедшим Жить Легко (Piloot - Voor gekken is het leven makkelijk)

(natuurlijk ben ik geen eigenaar van deze filmpjes. De rechten voor deze filmpjes behoren toe aan hun respectievelijke eigenaars)

Ты не пройдёшь!

You shall not pass!

En dan nu mijn tweede post over mijn bliksembezoek aan Moskou.

Zaterdag konden we lekker uitslapen in het hostel, ontbeten en vertrokken naar dé bezienswaardigheid van Moskou: het Kremlin!

Kremlin

Ten eerste: zeer veel oude Russische steden hebben een Kremlin (Кремль). Het is in feite niets anders dan een ommuurd gebied, waarbinnen zich meestal kerken, paleizen en andere belangrijke gebouwen bevonden. Het had dus min of meer dezelfde functie als een acropolis in een Griekse stad.
Het Moskouse Kremlin ligt op een heuvel die al minstens sinds de 11de eeuw door Slavische volkeren wordt bewoond. Tot de 14de eeuw stond dit gebied bekend als "de grad van Moskou". Een grad is simpelweg een omheind stuk land (het woord is ook verwant aan het Nederlandse gaard). Pas sinds de 14de eeuw wordt het Kremlin genoemd.
Oorspronkelijk is het Kremlin geheel van hout gemaakt. Het wordt in de 13de eeuw door de Mongolen afgebrand en dan herbouwd, wederom met hout. Pas in de 14de eeuw worden de muren herbouwd met steen en dan weet het Kremlin ook een aanval van de Mongolen te weerstaan. In deze eeuw worden ook veel kerkjes gebouwd, waarvan er slechts één de 20ste eeuw heeft gehaald, om vervolgens in 1933 door de Sovjets te worden gesloopt.

Kremlin in 1663

Tijdens de Tijd der Troebelen (1598-1613; de periode tussen twee tsarendynastieën waarin Rusland getroffen werd door hongersnoden, burgeroorlog en buitenlandse invasies) bezetten Poolse troepen twee jaar lang het Kremlin, om eruit te worden getrapt door een vrijwilligersleger van de prinsen Pozjarski en Minin, waarna een nieuwe tsaar kon worden gekroond. Dit luidde het begin van het einde van de Tijd der Troebelen in.
Onder de nieuwe tsarendynastie, de Romanovs, beleeft het Kremlin een periode van verval (na de stichting van St. Petersburg in 1703), maar daarna juist een periode van vernieuwing. Catharine de Grote geeft opdracht om een nieuwe keizerlijke residentie in het Kremlin te laten bouwen, maar door geldgebrek komt dit plan niet echt van de grond. Vervolgens worden tijdens de Franse invasie in 1812 delen van het Kremlin opgeblazen door de terugtrekkende Fransen. Als tsaar Nicolaas I aan de macht komt, vinden de grootste veranderingen plaats: hij laat het barokke paleis uit 1750 slopen en laat een groter paleis bouwen, dat het Winterpaleis in Petersburg naar de kroon moest steken.

Als de Sovjets aan de macht komen, wordt Moskou weer de hoofdstad en verandert het Kremlin in het bolwerk van de Sovjetmacht. Lenin kiest het Senaatsgebouw als residentie en ook Stalin woont in het Kremlin. Deze laatste laat alle tsaristische symbolen verwijderen en vervangt zo dus bijvoorbeeld de gouden adelaars op de torentjes van het Kremlin door de kenmerkende rode sterren. Veel kerken worden gesloopt en tot 1955 is het gebied "off limits".

Rode sterren op de Kremlintorens

Gelukkig is sindsdien het Kremlin weer open voor toeristen. Althans, een deel, zoals we merkten toen we het complex bezochten: aan de noordkant van het Kremlin liggen enkele regeringsgebouwen, waaronder de residentie van de Russische president en daarnaast is het Kremlinpaleis ook niet open voor bezoekers. We merkten dit allemaal snel genoeg toen we richting een paar van deze gebouwen liepen. Het stond nergens aangegeven, maar zodra we de stoep afliepen langs de straat waarlangs je binnenkomt, blies meteen een patrouillerende agent op een fluitje en gebaarde dat we niet verder konden dan dat. Toen zijn we de kerkjes maar gaan bekijken.
Het Kremlin kent nog een hoop kerkjes, allemaal oud en mooi versierd met prachtige iconen. Één van de kerken functioneert als een soort voorloper van de Petrus-en-Pauluskerk in Petersburg (hier heb ik al eens over verteld) in de zin dat hier vóór Peter de Grote alle tsaren werden begraven.

Regeringsdingen in het Kremlin

Al met al zijn we ongeveer anderhalf uur in het Kremlin geweest, schat ik zo. Daarna gingen we ons even opwarmen met een kop thee in een restaurantje en hebben weer wat doelloos door de stad geslenterd. Om 1.10 's nachts vertrok mijn trein weer naar Petersburg en zondag om 9.30 was ik weer in het Северная Венеция (Venetië van het Noorden).

Красная площадь была безлюдной...

La Place Rouge était vide...

...aldus begint het bekende chanson van Gilbert Bécaud over zijn heimelijke geliefde en zo begint nu ook mijn nieuwste entry op de blog.

Donderdagavond vertrok een trein met nummer 063A, bijgenaamd Две Столицы ("Twee Hoofdsteden") vanaf het Moskou-station met aan boord vier Nederlanders: mijn drie huisgenoten en ik. Doel: een bliksembezoek brengen aan de hoofdstad van Rusland. Ikzelf bleef tot zondag, 1 uur 's ochtends en mijn huisgenoten zouden in de middag terugvliegen naar Nederland vanuit Moskou.

Toen onze trein aankwam op het Ленинградский Вокзал ("Leningradstation"), was het 6.30. We haastten ons met de metro naar ons hostel en ontdekten dat we tot 11u niet in onze kamer konden. In een andere kamer dan de onze konden we gelukkig wel even op adem komen. 

Het hostel waarin we verbleven, heet "Galina's Flat" en dat was het ook! Dit hostel leek meer op een home-stay dan op een hostel: een vriendelijke Russin, Galina, heeft in haar flatje twee kamers die ze niet meer gebruikt en verhuurt deze dan aan reizigers. Zo kwamen we dus in dit enigszins bizarre hosteltje terecht, tussen Galina en haar vijf nieuwsgierige katten. Veel tijd hebben we echter niet doorgebracht in het hostel: we waren veels te druk met de stad bezichtigen!

In afwachting van het 11de uur besloten we een 'kleinere' attractie van de stad op te zoeken. En zo stapten we in de metro richting station Kropotkinskaja, doel: de Christus Verlosserkathedraal (Храм Христа Спасителя). Deze enorme kerk ligt enigszins ten zuidwesten van het Kremlin en is - om het genuanceerd uit te drukken - enorm. Helaas konden we de kerk niet van binnen bekijken, want hij was dicht. Heel jammer, vooral aangezien het heel hard aan het sneeuwen was!

Christus Verlosserkathedraal

De oplettende lezer zal de kerk misschien wel herkennen, zodra hij de foto's ziet: de kerk is namelijk vorig jaar redelijk veel in het nieuws geweest. Waarom? Nou, als ik zeg dat hier een groepje vrouwen, die zichzelf een benaming hadden gegeven met betrekking tot jonge katjes en opstand, op heeft getreden en vervolgens is opgepakt, zegt dat de lezer dan genoeg? 

Het originele plan was om na de kerk bezichtigd te hebben, terug te gaan naar het hostel om te gaan slapen. Echter, we voelden ons erg fit en wakker (waarschijnlijk door de sneeuw en de striemende wind) en besloten van dit plan af te wijken. We namen de metro en kwamen uit bij het Rode Plein.

Rode Plein, met Lenin in zijn beschermende koepel en links de schaatsbaan

En vanaf de andere kant

De klokkentoren van het Kremlin (en een politieauto)

"La Place Rouge était blanche

La neige faisait un tapis"

zong Bécaud in het liedje waar ik het eerder over had en dit was helemaal waar. Door de hevige sneeuw was het plein eerder een wit plein dan een rood plein! Het plein was indrukwekkender dan ik me had voorgesteld: ondanks dat het kleiner leek door de enorme schaatsbaan en de beschermende koepel over Lenins mausoleum, was het plein nog altijd enorm.

We slenterden over het plein en kwamen erachter dat het mausoleum van Lenin dicht was: het lag onder een enorme koepel zolang als men bezig was met renovatiewerkzaamheden (neem ik aan). Of zoals de norse patrouillerende agent ons vertelde: "Lenin is closed."

Basiliuskathedraal

We namen wat foto's en bezochten de Basiliuskathedraal (Храм Василия Блаженного) - misschien wel de bekendste bezienswaardigheid van het Rode Plein. Deze kerk uit 1554 werd onder het bewind van Ivan IV de Verschrikkelijke gebouwd en is opmerkelijk ingedeeld: de bezoeker komt binnen via de rijk versierde cryptes en moet een trap op om bij de echte kerk te komen. Echter, deze 'kerk' is eerder een verzameling van losse kapelletjes die tegen elkaar aan zijn 'geplakt' om één gebouw te vormen. Verder is de kerk rijk versierd met oude iconen.

Nadat we uitgekeken waren bij deze kerk, besloten we een wandeling te maken. We kwamen bij de Улица Варварка, een zijstraatje van het Rode Plein. In deze straat lagen, naast elkaar, zes kerkjes! En deze kwamen allemaal uit de 17de of 18de eeuw. Qua hoeveelheid kerkjes lijkt Moskou Rome naar de kroon te willen steken! Verder ligt in deze straat de eerste Engelse ambassade in Rusland en het kleine paleisje van de eerste tsaar van de Romanov-dynastie. In dit paleisje ligt een museum waar men kan bekijken hoe de tsaren in deze tijd leefden. Helaas was het museum dicht :(

Een paar van de kerkjes, het witte huisje met de kleine raampjes was de Engelse ambassade

We liepen verder en kwamen uit bij een monument voor een veldslag uit 1877 waar net een herdenkingsceremonie gaande was. Vijf priesters stonden wat te bazelen terwijl twee militaire blaaskapellen, een regiment aan soldaten in 19de-eeuwse uniformen en een kleine 30 politieagenten kou stonden te lijden.

En zo eindigde de eerste dag van mijn tweedaagse bezoek aan Moskou. Ik zal later wat schrijven over de tweede dag ;)

Oh, en voor wie het liedje niet kent: