Путь к закрытым городам

De weg naar gesloten steden

...aldus luidt een nummer van de Russische band Пилот, maar het is wel enigszins van toepassing op mijn tijdverdrijf van afgelopen weekend.
Donderdagavond, 6 maart, ben ik met een tweedejaarsstudent naar het rockfestival Чартова Дюжина geweest. Deze naam komt trouwe lezers van mijn blog natuurlijk bekend voor, want vorig jaar ben ik naar hetzelfde festival geweest. Enige verschillen: nu waren er andere bands en de locatie was anders. Dit jaar werd het concert gehouden in het Ледовый Дворец ('IJspaleis'), het stadion van het Petersburgse hockeyteam СКА. En wat betreft de bands: dit jaar kwamen Ленинград ('Leningrad', mijn favoriete Russische band), ДДТ, Ночные Снайперы en Ляпис Трубецкой. Het was weer een geweldig festival, vooral nu mijn favoriete band ook optrad! Misschien dat ik in de loop van mijn verblijf hier nog enkele liedjes van ze plaats, maar in deze post zal ik niet verder over het festival schrijven, want ik heb in het weekend nog iets veel boeienders gedaan!

Vrijdag 7 maart vertrok ik met een rugtas vol kleren, boodschappen en een rol wc-papier naar het Московский Вокзал ('Moskoustation'), vanwaar ik rond een uur of half vier met enkele tweedejaars met de trein vertrok naar...
...de miljoenenstad Нижний Новгород (Nizjnij Novgorod)!

De treinreis was erg lang! We hebben al met al 15 uur in de trein gezeten en kwamen om een uur of vijf 's ochtends aan in de nog slapende stad. We zochten ons hostel (wat nog een best end lopen bleek te zijn), constateerden dat het hostel nog dicht was en belandden zo in alle vroegte in een soort snackbar, waar we even trachtten bij te komen van de treinreis onder het genot van thee.
Tegen een uur of 8 konden we onze spullen in het hostel dumpen. De kamer was echter nog niet klaar, dus we besloten maar om de stad in te gaan. De stad, gesticht in 1221 door de vorst van Vladimir als verdedigingswerk tegen de Wolga-Bulgaren die de vervelende neiging hadden bij tijd en wijle het vorstendom aan te vallen, ligt op het punt waar de rivier Oka in de Wolga stroomt. Het centrum wordt gedomineerd door het grote Kremlin en valt in twee delen uit elkaar: een lang, smal gedeelte langs de rivier en een groot deel, gelegen ten zuiden van het Kremlin op de heuvel.
Toen we de stad in gingen, liepen we een stuk langs de muren van het Kremlin. Dit betekende veel geklim en ploeteren door de sneeuw. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Чкаловская Лестница ('Tsjkalov-trap'). Deze 560 treden tellende trap loopt van de oever van de Wolga naar de top van de heuvel, naast het Kremlin, bij het monument voor Sovjet-vliegenier Tsjkalov.

De Johannes-de-Doperkerk, waar Minin en Pozjarskij in 1611 een vrijwilligersleger verzamelden om Moskou te bevrijden van de Polen. Op de achtergrond het Kremlin

Het Kremlin (een stukje)

De Tsjkalov-trap

Op deze manier aangekomen bij de top van de heuvel, besloten we nu maar echt te gaan ontbijten - ook al was het onderhand al een uur of 12 - dus liepen we de belangrijkste straat van het centrum in: de Большая Покровская. Hier vonden we een koffietentje waar we heerlijk hebben ontbeten.

De Большая Покровская

Vervolgens weer op pad: we liepen de straat uit en kwamen uit bij het Gorkij-plein. Op dit plein staat een enorm beeld van de schrijver Maksim Gorkij, wiens naam de stad droeg tussen 1932 en 1990.
Vanaf het plein besloten we via een andere straat direct terug te lopen naar het hostel, want onze kamer zou nu wel klaar zijn. Deze straat kwam een stuk armoediger over dan de winkelstraat: de meeste huizen aan de straat waren enigszins vervallen, maar mooie houten huizen. We zagen een kerk en gingen er naar binnen. Het interieur was saai, daar kennelijk alle versieringen waren gesloopt. Toen we buiten kwamen, zagen we dat een paar tweedejaars aan de praat waren geraakt met een oude man met baard. Hij vroeg waar ons hostel was en zei dat hij ons er wel heen zou brengen en dan wel iets over de stad zou vertellen. Dit deed hij ook en zo kwamen we wat dingen over de stad te weten en over de man zelf: hij was erg gelovig, had heel Rusland doorgereisd en heette Vladimir. We noemden hem vanaf toen ook Vladimir de Heilige (naar de Russische vorst die Kiev-Rusland bekeerde).

Het gebouw van de Staatsbank, gebouwd in 1913 in de Russische Stijl

Kerk vs Sovjetflat

Uitzicht vanaf de heuvel

Weer aangekomen bij het hostel bleek dat we inderdaad onze kamer al in konden en, toch stiekem best wel moe, plofte ik op mijn bed neer.
Na even uitgerust te hebben, gingen we weer op pad: we liepen door het lagere gedeelte van het centrum, waar we een paar andere mooie kerken vonden en een klooster. Hierna gingen we weer naar het hogere deel van het centrum om wat te gaan eten.
En zo verliep de eerste dag.

Dappere matrozen. Let op de flat op de achtergrond: dit is die flat die bij het kerkje met de groene koepeltjes staat!

De tweede dag sliepen we allereerst uit. Toen eindelijk iedereen gemobiliseerd was, liepen we naar het Kremlin. Dit Kremlin viel me, eerlijk gezegd, een beetje tegen. Ik had veel oudere gebouwen verwacht, maar de meeste bouwsels leken niet ouder dan de 19de eeuw ofzo.
Het Kremlin heeft wel een enorme oppervlakte: het ligt half op de heuvel en half op de helling, waardoor de muren deels heuvelafwaarts (of opwaarts, ligt eraan hoe je kijkt) lopen. De totale lengte van de muren is iets meer dan 2 kilometer!

In het Kremlin zijn vooral administratieve gebouwen te vinden, maar ook een oude kerk: de kapel van de aartsengel Michaël, gebouwd in 1221, toen de stad werd gesticht, maar herbouwd in 1704. Daarnaast is er een eeuwig vuur te vinden, als herinnering aan de Tweede Wereldoorlog en langs één van de muren staan allerlei militaire voertuigen uit deze tijd ten toon gesteld. Dit heeft alles te maken met het feit dat in Nizjnij zich in de Sovjettijd één van de grootste centra voor de productie van militair materieel bevond. Dit is ook de reden dat de stad lange tijd gesloten was voor buitenlandse toeristen (want jullie vroegen je natuurlijk al af wat de titel van deze post nou met deze stad te maken heeft. Nou, voilà).

Na het Kremlin te hebben bezocht, liepen we naar de kabelbaan die we eerder al hadden gezien. Het was een end lopen, maar uiteindelijk was het zeker de moeite waard. De kabelbaan hangt hoog boven de brede Wolga en het uitzicht was fantastisch.

Kabelbaan!

 Via de kabelbaan kwamen we uit in het plaatsje Бор (Bor). Dit plaatsje zag bij aankomst uit als een grauw, somber Sovjetstadje vol flats en dat bleek het ook te zijn. Maar we waren er nu toch eenmaal, dus we besloten even rond te wandelen. Al snel kwamen we op een plein, waar een zilverkleurige Lenin ons begroette en een beeldengroep heldhaftige soldaten naar de overwinning leidde. Verder vonden we tussen de flats nog een straat met mooie houten huizen en vonden we zelfs een mooie kerk! Later bleek bij wikipedia-research dat het plaatsje al in de 14e eeuw vermeld werd en er een kerk is uit 1794, maar voor de rest is er werkelijk niks te doen.

De zilverkleurige Lenin in Bor

Naar de overwinning! Of de supermarkt. Geen idee eigenlijk...

Het charmante station van Bor

Toen we tegen het eind van de middag terugkeerden in Nizjnij, liepen we naar het hostel, aten nog iets, speelden wat spelletjes op onze kamer en gingen slapen. De dag erna moesten we om half twee ofzo alweer met de trein weg uit Nizjnij. Dit keer zou de treinreis, die weliswaar qua afstand korter was dit keer (omdat we niet via Moskou reden), maar liefst 22 uur duren!
Maar alles kwam goed en de dag erna kwamen we rond half een weer aan in Petersburg.