Vliegtuigen, douane en koffers
Om 2:49 hield ik het niet meer... Ik moest opstaan! De wekker zou
om 3u gaan, dus proberen om weer te gaan slapen zou zinloos zijn. Ik sta op,
slof de fusie in, waar twee huisgenoten nog tv zitten te kijken, en eet een
sneetje brood.
Het bleek frisjes toen ik om 4:15 buiten op de taxi stond te
wachten. Toen deze een kwartier later dan eindelijk aan kwam zetten, gingen we
op weg naar Schiphol. Hier checkten we snel in, haasten ons door de douane en
de x-ray scanner en om 7u vertrok het vliegtuig, geheel volgens schema, naar
Wenen.
In Wenen een snelle overstap, die gelukkig werd opgehouden door
weer zo'n leuke scanner en snel in het vliegtuig naar Minsk.
Na een vlucht van 1u en 40min kwamen we dan eindelijk aan in
Minsk. Het eerste dat opviel: het was WARRUM!!! Op het vliegveld volgden we de
bordjes "verplichte zorgverzekering", sloten een verzekeringetje af
en gingen naar de douane. Hier waren drie rijen voor drie loketten. Na twee
keer in de verkeerde rij te hebben gestaan, stonden we dan eindelijk in de goede
rij en onze visa werden gestempeld. Daarna koffers ophalen, toen ik tot mijn
schrik zag dat de hoek van mijn koffer kapot was! Misschien was het koffer wel
kapot gegaan door de grote hoeveelheid spul die erin zat, misschien wel door de
voorzichtige omgang van het vliegveldpersoneel met koffers. Bij nadere
inspectie bleek, dat het stiksel van het koffer wel heel netjes kapot was
gegaan. Opzet in het spel! Mijn verdenking ligt vooralsnog bij de Wit-Russische
douane, die misschien bij een scan van het koffer iets meende te zien en dus
mijn koffer meende te moeten molesteren. Gelukkig heb ik nog een maand om te
bedenken wat ik hier nu mee aan moet vangen...
Maar enfin, we waren dus aan de Wit-Russische kant van de douane
beland, oftewel: we stonden in de aankomsthal. De kleine aankomsthal stond
volgepakt met mensen (alsof het nog niet warm genoeg was!). Terwijl ik geld
ging wisselen, ging de enige vrouw van ons gezelschap buiten een peuk roken en
zocht een derde lid van onze groep als een bezetene naar een pinautomaat, om na
het vliegveld binnenstebuiten te hebben gekeerd erachter te komen dat hij al
vanaf het begin naast een automaat stond...
Vervolgens begon een queeste om een taxi te vinden. Na wat
speurwerk vonden we een taxi die voor een totaalbedrag van $25 ons wel naar
onze flat wilde brengen (bedenk dat het vliegveld een kleine 40 km buiten Minsk
ligt). Onderweg zagen we mooie boslandschappen en graanakkers aan ons voorbij
vliegen. Opeens weken de bossen opzij om plaats te maken voor een grote, kegelvormige
heuvel met een smal hoog bouwwerk erop. Dit is de Курган Славы, oftewel
"Mound of Glory". De taxichauffeur vertelde dat dit een
Sovjetmonument was ter herinnering aan de Grote Vaderlandse Oorlog (WO2).
In de stad reden we lange tijd over de Onafhankelijksheidsboulevard,
de langste straat van de stad, zeg maar het Nevskij Prospekt van Minsk. We
reden door saaie Sovjet-flat-wijken en langs de gigantische Nationale
Bibliotheek.
Een kleine 10 min later waren we bij onze flat. Een klein oud
vrouwtje, Tatjana, wees ons de weg naar onze kamers, die op de 11de verdieping
liggen. Deze verdieping wordt normaal bewoond door studenten van de MGLU, maar
momenteel zitten er alleen buitenlanders die zomercursussen volgen.
Onze kamer is somber ingericht: er staan vier bedden (ondanks dat
we slechts met twee mensen op deze kamer zitten), een paar smalle kasten en een
bureautje. Ons raam kijkt uit op een schitterende oranje bouwval uit de
Sovjettijd. Met één andere kamer delen we een kleine badkamer en een wc. Op
onze verdieping is één keuken, die zo simpel is ingericht, dat het niet in
woorden te bevatten valt.Grappige is een notitie, die in onze kamer hangt. Hier het leukste stukje:
 |
| De kamer |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten