Памятки и афиши: Избранные фотографии

Memo's en posters: Geselecteerde foto's

Inmiddels ben ik weer in Nederland. Waar het kraanwater drinkbaar is en het douchewater lekker warm.
In Wit-Rusland kon ik de foto's, gemaakt met mijn telefoon, helaas niet met jullie delen, omdat de laptop die ik tot mijn beschikking had de telefoon niet als opslagmedium herkende... Hier dus een kort overzicht van foto's die ik jullie nog schuldig ben. Deze reeks bevat voornamelijk memo's en (propaganda)posters die in gebouwen of in de stad hingen. Enjoy!

 Als je het vliegveld uitkomt, word je meteen begroet met deze propagandaposter. "Ik (hartje) Wit-Rusland"

Dit hing in onze keuken. "Memo: De basisoorzaken voor brand zijn:" en het tweede kopje luidt "Denk eraan dat ook deze zaken oorzaken van brand kunnen zijn:"

Bordje bij ons общежитие. Merk op dat dit geheel in het Wit-Russisch geschreven is.

Poster bij het station. "Voor Wit-Rusland, voor het volk"

Slogan op een pak rijst: "Gezond eten is het beste dieet"

Wit-Russische oproep voor de verkiezingen voor het Paleis v/ Afgevaardigden op 23 september. Ook deze is weer in het Wit-Russisch.

Het gele bordje in de nachtwinkel luidt: "De verkoop van alcoholische dranken met een kostprijs tot 50000 roebel (= bijna 5 euro) is van 23u tot 8u verboden"

Inventaris van mijn hotelkamer in Vitebsk.

De stadstrein naar Zaslavl, waar ik het eerder over had. Lijkt op een sprinter, toch?

"Posters" bij het filmtheater Мир, vlak bij de universiteit. Herkent iemand de twee middelste posters? ;)

Een zeer gehate memo bij de lift in onze flat:

"Geachte studenten!

Voor controle op defecten zullen het Minskse Warmtenet, samen met "Minskkommoenteploset" testen van de warmtenetten doorvoeren met verhoogde waterdruk.

Van 13/08 tot en met 27/08/2012 zal het warme water afgesloten zijn.

(was getekend) De administratie van de flat"

Пересадка в Вене

Overstap te Wenen

Op het moment van schrijven, bevind ik mij bij gate F20 van het hypermoderne vliegveld van Wenen. Waarom zit ik hier? Omdat ik hier een overstap van 5,5 uur heb! Een tergend lange tijd, net te kort om nog even Wenen te bezoeken, net te lang om gewoon op het vliegveld rond te hangen... Vandaar dus deze niet-veelzeggende blogpost, louter en alleen om te tijd te doden.

Vanochtend rond 9u werd ik door een onbekend Wit-Russisch nummer gebeld: de taximaatschappij waar ik een reservering bij had gemaakt, wilde weten hoe laat we ook alweer wilden vertrekken. Terwijl ik dat nog wel zo duidelijk op hun site had aangegeven... Een voorbode van wat nog komen zou?
Enfin, een uurtje later stonden we met onze koffers, ingepakt en wel, buiten het общежитие. De taxi stond er! Maaaaarrrrrrr.... De taxi zou voor 6 personen en 6 koffers zijn. Bleek dus dat de taxi voor 6 personen OF 6 koffers was... Lekker handig. We hebben een tweede taxi doen stoppen voor het общежитие en zo konden we dan toch naar het vliegveld.

Natuurlijk waren we veels te vroeg op het vliegveld, maar dat was met opzet: verhalen over ingewikkelde douaneprocedures, compleet met oncoöperatief douanepersoneel, hadden ons al bereikt, dus waren we op het ergste voorbereid.
Tijdens het wachten, liet ik mijn koffer in cellofaan inpakken. Mijn koffer was kapot gegaan, weten jullie nog? :P Voor een schamel bedrag van 30000 roebel (ongeveer €2,99) pakte een zwaar getatoeëerde medewerker van het vliegveld mijn koffer stevig in.
Na een tijdje wachten, mochten we naar de gate. In tegenstelling tot op andere vliegvelden, moesten we hier éérst door een security check (ook onze gewone koffer) en daarna konden we pas inchecken. De veiligheidscontrole was heel simpel en uit de losse pols: een reisgenoot mocht gewoon zijn anderhalve literfles water meenemen.
Vervolgens inchecken.
Daarna douane (stempeltje in je pas).
En tot slot weer een security check. Deze was wederom verdacht simpel en met de Franse slag afgehandeld.
In een kleine wachtruimte, tussen de duty freewinkels, moesten we nog een uurtje wachten en toen mochten we boarden.

En nu zit ik dus hier.
Vanavond om een uur of 8 gaat mijn vlucht naar Schiphol waar ik naar alle verwachting om 10 uur aan zal komen. Dan nog een treinritje en een busritje (als lijn 39 nog rijdt, ten minste) en ik ben thuis! :D

Заславль

Zaslavl

Zondag ben ik met iemand uit mijn groep en een Turkse vriendin een middagje naar het dorpje Заславль (Wit-Russisch: Заслаўе, Zaslavl) geweest. Dit oude dorpje ligt een kilometer of 20 ten noordwesten van Minsk.

Omdat het zo dichtbij de stad ligt, is het dorpje bereikbaar via de elektritsjka of stadstrein. We kochten een kaartje voor de elektritsjka, maar stapten per ongeluk in de stadstrein. Deze treinen zijn redelijk snel en stoppen op alle stations. Qua uiterlijk lijken ze sprekend op de sprintertreinen in Nederland. De treinen zijn heel modern en hebben zelfs displays in de trein waarop reisinformatie te lezen valt.

Maar enfin, wij zaten dus in een verkeerde trein. De conductrice was gelukkig behulpzaam en we konden bij haar de juiste kaartjes kopen. Toen we deze hadden gekocht, bleek dat op de tickets niet de halte die wij moesten hebben (station Беларусь) stond, maar een tussengelegen halte. Raaaar!!! We besloten de domme toerist te spelen en gewoon tot onze halte te blijven zitten. De conductrice heeft ons niet meer gecontroleerd, dus of we nou zwart gereden hebben, dat weten we niet! (Op de terugreis hebben we gewoon meteen in de trein een kaartje gekocht, problem solved)

De stadstrein naar Беларусь. Waarom? Omdat ik vond dat hier nog een plaatje moest!

Het dorpje Zaslavl is niet erg groot en binnen een uur heb je het wel gezien. Het dorp is wel heel oud: volgens de legende vluchtte in het jaar negenhonderdzoveelentachtig een prinses van het vorstendom Polotsk hierheen nadat ze geprobeerd had haar man te vermoorden. Haar zoon kwam haar achterna. Zijn naam was Izaslav en het dorp is naar hem genoemd.

De historische landmarks van dit dorp zijn beperkt: een 18^e-eeuwse katholieke kerk (de Kerk van de Maagd Maria) en een 16^e-eeuwse kerk, gelegen in de overblijfselen van een oud fort. De overblijfselen van het fort bestaan uit een aarden wal met hier en daar een verdwaald stukje muur. Het kerkje is nog open voor publiek en is van binnen helemaal behangen met iconen van allerlei heiligen, waaronder Izaslavl.

Daarnaast is er een klein dorpspleintje, inclusief klein stadhuisje met een beeld van Lenin ervoor. Dat was het in feite. Natuurlijk zijn er veel kleine houten huisjes en deze maken het leuk om even door het dorpje te wandelen.

Verder heeft het dorp één restaurantje – waar je heel lekker en goedkoop kan eten – en wat kleine winkeltjes, maar deze zijn helemaal niet interessant.

Het dorpje is dus wel interessant als je een tijd in Minsk zit en even naar het platteland wil gaan. Maar anders zou ik er niet de tijd voor vrijmaken. 

Zo ziet het uit als je uit de trein stapt

De 16de-eeuwse kerk in het "fort"

Витебск

Vitebsk

Vrijdagmiddag, vijf uur. Een blauwe trein vertrekt vanuit Минск-Пассажирский. Aan boord ben ik en iemand uit onze groep. Bestemming: Vitebsk.

Aldus begon mijn meest recente uitstap vanuit Minsk. Rond een uur of negen ’s avonds komt de trein aan in het dan al donkere Vitebsk. Omdat we zo laat aankwamen, hadden we een kamer gereserveerd (of liever gezegd: twee éénpersoonskamers) in hotel Vitebsk. De terugreis was op zaterdag, om zes uur ’s middags.

Maar enfin: allereerst het hotel. Hotel Vitebsk werd gebouwd in 1978 en kan dus geclassificeerd worden als “Sovjet-hotel”. De kamer was klein, maar dit volstond voor een eenpersoonskamer. Het water was koud en het bad had geen badstop. De telefoon was nog van het model “oh-mijn-god-met-dit-soort-dingen-belde-men-in-de-jaren-zestig”, en mocht deze omschrijving niet volstaan: de telefoon was van oranje plastic, met een bruin koord en draaischijf. De muren waren van gelakt hout en de ramen waren al heel lang niet meer open geweest, althans, de verf bladderde eraf toen ik een raam opendeed.

Maar voor de rest was de kamer goed: er was een televisie, het bed lag uitstekend (maar helde wel een beetje waardoor ik er midden in de nacht bijna uit viel), het uitzicht was fantastisch en de kamer was goedkoop (slechts €13)!

Het hotel

En dan nu over de stad:

Volgens de legende werd Vitebsk in het jaar 974 door prinses Olga van Kiev gesticht op het punt waar de Vitba en de Westelijke Dvina samenvloeien. Dit verhaal is zeer onwaarschijnlijk en men neemt tegenwoordig aan dat de stad door Scandinaviërs, op zoek naar handelsroutes met Griekenland, werd gesticht. Hoe het ook zij, in Vitebsk neemt men het jaar 974 aan als stichtingsdatum.

Vitebsk ligt heel strategisch en is daardoor al sinds haar bestaan een belangrijk handelscentrum en vaak van eigenaar gewisseld. In de 14^de eeuw werd de stad ingelijfd bij het Groothertogdom Litouwen en kwam in 1772 in Russische handen. In 1812 vestigde Napoleon hier zijn hoofdkwartier tijdens de veldtocht naar Moskou. In datzelfde jaar vond ook een grote veldslag plaats in de buurt van de stad.

Gedurende de Russische overheersing ontwikkelde de stad zich tot een industrieel en cultureel centrum: in 1887 werd hier de schilder Marc Chagall geboren en in 1892 vestigde de bekende Russische schilder Repin zich hier.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de stad overspoeld door vluchtelingen: het front was immers niet ver! In de onrust die hierdoor ontstond, werd gemakkelijk bolsjewistische propaganda verspreid en reeds twee dagen nadat Lenin de macht greep in 1917, had de stad al haar eigen Sovjet opgericht.

De Tweede Wereldoorlog bracht dood en verderf naar Vitebsk. De Duitsers vestigden een enorm garnizoen in de stad, waardoor de bevolking zeer zwaar werd onderdrukt en vaak de dupe werd van vergeldingsacties. In 1944 werd de stad na zeer zware gevechten weer bevrijd. Slecht 15 belangrijke gebouwen en 189 inwoners hadden het overleefd.

Tegenwoordig is de stad – na Minsk – hét culturele centrum van Wit-Rusland. Hoewel de bevolking overwegend Russisch spreekt, ligt in deze stad het enige theater ter wereld dat uitsluitend Wit-Russischtalige toneelstukken vertoond en elk jaar vind in Vitebsk de Slavjanskij Bazar plaats: een internationaal Slavisch festival. Op de plaats waar dit festival plaatsvindt, is een enorm “zomeramfitheater” gebouwd: een enorm stadionachtig theater. Daarnaast wordt de lokale held, Marc Chagall, nog steeds geëerd: er zijn twee musea aan hem geweid en er staat een standbeeld van hem in de stad.

De stad is gebouwd aan weerszijden van de Westelijke Dvina. Aan de westoever van deze rivier ligt het station. Middels de enorme Kirovbrug, waarvan de relingen versierd zijn met hamers en sikkels, is deze helft van de stad met het centrum verbonden.

Aan de oostelijke oever is het centrum van de stad te vinden. Deze is gebouwd op twee heuvels, die van elkaar gescheiden worden door het riviertje Vitba. Op de noordelijke heuvel ligt het oude centrum met haar kleine, kronkelende straatjes met kleine huizen. Hier ligt ook het leeuwendeel van de kerken, het oude stadhuis, een kleine dierentuin en het kunstmuseum, waar enkele stukken van Chagall en Repin hangen.

Op de zuidelijke heuvel liggen bijna alleen maar Sovjetflats met als centraal punt het Plein v/d Overwinning. Dit is een gigantisch vierkant plein met aan de ene kant saaie flats en aan de andere kant een klein park met enkele beeldengroepen, tanks, helikopters en een monument in de vorm van drie omhoogwijzende bajonetten.

De noordelijke en zuidelijke heuvel worden met elkaar verbonden door twee kleine bruggen: de Poesjkinbrug is van deze twee de oudste en is aan weerszijden versierd met beelden van leeuwen. De andere brug, de Oktoberbrug, is een heel stuk minder imposant.

Tot slot moet ik zeggen dat de stad heel erg groen is! Langs de oevers van alle rivieren die de stad doorkruisen, zijn parken te vinden! Een zeer positief iets!

Kortom: Vitebsk is een hele leuke stad!

Skyline van de oude stad

Plein v/d Overwinning

Брест

Brest

Gisteren ben ik met iemand van mijn groep en twee Hongaarse meisjes die ik hier heb leren kennen een dag naar Brest geweest. ’s Ochtends om 6.16u (veel te vroeg dus) vertrok de trein naar Brest. Een kleine 4,5u later kwamen we aan in Brest. De terugreis was om 21.40, we kwamen weer aan in Minsk om 3.15.

Brest is een provinciehoofdstad in het westen van Wit-Rusland. Het kleine stadje ligt aan de oever van de Zapadnyj Boeg, de rivier die hier de grens met Polen vormt. Het stadje wordt in 1019 voor het eerst vermeld (onder de naam “Bereste”) en heeft gedurende haar bestaan deel uitgemaakt van Litouwen, Polen, Rusland en Wit-Rusland. Brest staat bekend om twee dingen: de gelijknamige vrede die hier in 1917 werd gesloten tussen Duitsland en de Sovjet-Unie (ook al heette het stadje toen “Brest-Litovsk”) en het geweldige fort dat bij de stad ligt.

Brest is tegenwoordig een klein, gezellig stadje. Het staat niet bol van de bezienswaardigheden,maar er zijn wel enkele kleine kerkjes en het is heel leuk om door het centrumpje te slenteren.

Omdat het stadje Brest niet geheel met de grond gelijk gemaakt is tijdens de Tweede Wereldoorlog (zoals met Minsk wel het geval was), zijn hier de huizen in het centrum nog in hun oorspronkelijke staat bewaard gebleven. Het centrum bestaat dus uit kleine huisjes (hier en daar staan zelfs nog houten huisjes) die allemaal in vrolijke kleuren beschilderd zijn. De grotere straten in het centrum worden in het midden doorsneden door parkjes en de Улица Советская (“Sovjetstraat”) is geheel autoluw en bevat veel restaurantjes en winkeltjes.

Omdat Brest een grensstad is en gelegen is aan de treinroute van Hoek v/ Holland naar Moskou, is het station enorm: het omvat enkele grote gebouwen en een apart gedeelte voor douane. Navigeren op het station is dus een beetje ingewikkeld (toen we aankwamen, liepen we ook eerst de verkeerde kant van het station uit), maar gelukkig wordt het hele stationscomplex overkoepeld door een grote loopbrug.

Улица Советская

Maar de Brests echte “claim to fame” is toch wel haar fort. De Брестская Крепость  ligt ten westen van de stad, ongeveer een half uur te voet van het station. We wilden daarom met de bus naar het fort gaan, maar we konden nergens vinden welke bus we moesten hebben en zijn daarom te voet gegaan: het was immers toch goed weer.

Op de plaats van het fort vloeien twee rivieren samen: de Zapadnyj Boeg en nog eentje waarvan ik de naam kwijt ben. Op het punt waar de twee rivieren samenkomen, is een klein eiland ontstaan. Dit eilandje vormt de kern van het reusachtige fort. Op dit eiland lagen vroeger barakken, twee kerken en een klein paleisje. In dit “Witte Paleis” werd de Vrede van Brest-Litovsk getekend.

Toen dit gebied in 1939 weer Russisch werd (tussen 1921 en 1939 was het Pools), werden enkele grenstroepen van het Rode Leger hier gehuisvest. Dit klinkt logisch, aangezien ook toen Brest aan de westgrens van de Sovjet-Unie lag. Er kan dus wel gezegd worden dat het fort te Brest de enige grote fortificatie van de Sovjets aan hun westgrens was in deze tijd.

In 1941 vielen de Duitsers de Sovjet-Unie binnen. En raad eens wat hun eerste hindernis bij deze invasie was? Juist ja, het fort van Brest. Met een snelle omsingeling van het fort dachten de Duitsers de in het fort gelegerde troepen snel tot overgave te kunnen dwingen. De omsingeling lukte en de Duitse troepen wisten snel de buitenste gedeelten van het fort in te nemen. Wat echter niet lukte, was om de “Citadel” – het centrale eiland – in te nemen. Hier bleven de ingesloten divisies tot het bittere einde dapper doorvechten. De divisies in Brest gaven zich pas na 6 weken over. Een enorme achievement, als je je bedenkt dat in Brest 9000 soldaten gelegerd waren en de Duitsers 37000 man inzetten en meenden het fort binnen 12 uur in handen te hebben!

Plattegrond van het fort t.t.v. de omsingeling door de Duitsers

Het ligt voor de hand dat de Sovjet-propagandamachine dankbaar van de heldendaad bij Brest gebruik maakte. Gedurende de Duitse opmars werden pamfletten onder de soldaten van het Rode Leger verspreid met nieuws over de “Helden van Brest” om zo moraal te spekken.

Na de oorlog werden de ruïnes van het fort omgedoopt tot museum en in 1965 werd het fort uitgeroepen tot Крепость-Герой (Heldenfort, naar analogie met de Город-Герой “Heldenstad”, een titel die werd toebedeeld aan steden als Kiev, Minsk, Moskou en St Petersburg). Overal in dit heldenfort zijn tegenwoordig Sovjetmonumenten te vinden. De toegangspoort tot het fort is een enorm grijs blok, waarin een enorme ster is uitgesneden. In de zo ontstane poort wordt continu marsmuziek gedraaid, afgewisseld met de originele radioboodschap waarin werd meegedeeld dat de Sovjet-Unie in oorlog was. Verder wordt het centrale eiland gedomineerd door een enorm beeld van een soldatenhoofd, beetje apart, en een reusachtige obelisk/naald-achtige constructie. Verder is er nog een beeld van een soldaat, die op de grond gelegen, zijn arm uitstrekt om met zijn helm water te halen. Dit beeld heet, heel origineel, “Dorst”. Van de barakken zijn bijna alleen nog maar ruïnes over, en op de plaatsen waar zij wel nog zijn blijven staan, zie je de kogelgaten nog in de muur zitten. In één barak ligt nu een museum over de verdediging van het fort. De enige gebouwen die weer opgebouwd zijn, zijn de kerken. Voor de rest is het fort helemaal veranderd in een park.

Toegang tot het fort

Citadel

"Dorst"

Oude hoofdingang tot het fort, inclusief kogelgaten

Минск: Современный Советский Город

Minsk: De moderne Sovjetstad

Minsk is werkelijk een stad met twee gezichten: de stad is enerzijds een moderne Oost-Europese stad, vergelijkbaar met steden als Kiev, Vilnius en Warschau, maar anderzijds staat zij nog met één been in haar communistische verleden.

Minsk is vergelijkbaar met Kiev en Warschau als je kijkt naar het “ramkoerskapitalisme”. Net als Polen en Oekraïne, stapte Wit-Rusland begin jaren ’90 in één stap over op het kapitalisme. Dit resulteerde in een enigszins ongecontroleerde privatisering en ongelooflijk dynamische markt. In het straatbeeld zie je hier dus ook enorme reclameborden voor veel verschillende en uiteenlopende zaken: van BelCom (staatstelecommunicatiebedrijf) tot Sosedi (supermarktketen), ze hebben allemaal wel ergens in de stad een billboard of een affiche in de metro. De metrotreinen zijn welhaast helemaal behangen met reclames!

Daarnaast heeft de “verwestering” van het land ook veel buitenlandse producten naar Wit-Rusland gebracht. In de lokale buurtsuper vind je dan ook naast lokale merken als “Darida” ook gewoon Danone en staat in onze koelkast een pelmenisaus van het oer-Hollandse Calvé :P Opgemerkt dient wel te worden dat deze merken altijd veel duurder zijn dan de lokale merken, hetgeen logisch is, gezien de wisselkoers!

Nog meer Hollandse waar: "Jacks uit Holland" 

Wanneer je door het centrum loopt, zie je de rare hybride van Westerse en Sovjet-stad die wij Minsk noemen. Het centrum is druk: langs de brede vier- of vijfbaansstraten haasten mensen zich naar hun werk, of zijn aan het winkelen. Sommige mensen hangen juist maar wat rond in de parkjes die langs sommige wegen aan zijn gelegd. En in de Улица Карла Маркса (Karl Marxstraat) zijn ’s weekends veel terrasjes en straatartiesten.

Karl Marxstraat

Echter: dit beeld is niet overal in de stad zo! Langs één van de hoofdstraten van de stad, de Boulevard v/d Onafhankelijkheid, staan louter statige, Stalinistische gebouwen. De vijfbaansweg is altijd druk met verkeer en telt misschien maar vier terrasjes. De mensen lopen gehaast langs deze straat, die halverwege het centrum gedomineerd wordt door een oranje/geel gebouw: het hoofdkwartier van de Wit-Russische geheime dienst.

Niet ver van dit gebouw vandaan ligt één van de belangrijkste pleinen van de stad: het Plein v/d Onafhankelijkheid. Vroeger heette dit het Leninplein en de metrohalte aldaar heet nu nog steeds zo (alhoewel ik in een metrotrein zag dat iemand de naam van deze halte weggekrast had). Het plein is groot en leeg en rondom het plein staan – op één kerk na – alleen maar dezelfde statige Stalinistische gebouwen. Het rechthoekige plein wordt aan de zuidkant gedomineerd door de pedagogische faculteit van de Staatsuniversiteit en het daarnaast gelegen parlementsgebouw van Wit-Rusland. Dit enorme, blokkige gebouw beslaat de hele zuidwestkant van het plein. Voor het gebouw staat nog altijd een beeld van Lenin.

Grappig om op te merken is overigens dat onder dit Sovjetplein een typisch kapitalistisch object ligt: een winkelcentrum van drie verdiepingen, dat zich over de volledige oppervlakte van het plein uitstrekt!

Parlementsgebouw

Daarnaast resteren uit de Sovjettijd nog vele parken en andere plekken van ontspanning. Dit is ook in Kiev nog te zien, overigens. In Minsk liggen enkele grote parken, waarvan Парк Челюскинцев de oudste is (jaren ’30). In dit park vind je uitgestrekte wandelpaden, restaurantjes, een plaats waar de hele tijd ouderen zitten te schaken, draaimolens en zelfs een achtbaan!

Wat het straatbeeld verder nog terugwerpt in de Sovjettijd, is de overdosis aan agenten en militairen. Het is hier niet vreemd om over straat groepen soldaten of agenten te zien lopen. In de metro zag ik een keer zelfs hoe een hele wagon volgestouwd zat met soldaten!

Daarnaast hangen tussen de vele reclames ook nog altijd grote borden met daarop teksten, die je in Nederland waarschijnlijk nooit zou zien. “Ik houd van Wit-Rusland” met daarbij een grote foto van een bos. “Ik ben trots op mijn zoon”, geïllustreerd door een oud vrouwtje met haar zoon, die in een uniform van de милиция (militie) is afgebeeld. “Voor het volk, voor Wit-Rusland!” met een foto van een meisje in traditionele klederdracht. Enz. enz. Op het Jakob Kolasplein staat zelfs een televisiemonitor waarop constant een filmpje wordt getoond: men toont agenten, soldaten, straatwerkers etc. met teksten als “de verdediging van ons land”, “onderhoud van wegen” etc. Dit geheel wordt afgesloten met de tekst “dit alles kan mogelijk worden gemaakt, door je belastingen te betalen”.

Een stad met twee gezichten dus. Zeer opmerkelijk! Beide gezichten hebben goede kanten en beiden hebben slechte kanten. Welke je nou zwaarder laat wegen, is aan jezelf!

Общественный Транспорт

Openbaar vervoer

Nu ik al een weekje in Minsk ben, vind ik dat het tijd wordt om eens te vertellen over het openbaar vervoer in deze miljoenenstad. Zelf heb ik namelijk al veelvuldig hiervan gebruik gemaakt!

Zoals veel voormalige Sovjetsteden, beschikt ook Minsk over een zeer uitgebreid systeem van openbaar vervoer. Net als bijvoorbeeld Kiev, beschikt Minsk over een metro (die wel maar twee lijnen heeft), een uitgebreid tramnetwerk, trolleybussen en gewone bussen. De ritprijs is bij elke vorm van transport hetzelfde, namelijk 1500 roebel voor één rit. Spotgoedkoop! 1500 roebel is namelijk maar 14 cent. Dat de prijzen overal hetzelfde zijn, is ook niet verwonderlijk: alle openbaar vervoer is in handen van één staatsbedrijf.

De metro in Minsk beschikt over twee lijnen: de blauwe (Moskouse lijn) en de rode (de "Autofabriek"-lijn). Deze twee lijnen kruisen zich bij het enige overstapstation van de stad: Октябрская/Купаловская. Net als in Kiev, bereik je in Minsk de metrotreinen door middel van roltrappen. Alleen zijn deze in Minsk zó kort, dat men het niet nodig acht om speciale roltrapvrouwtjes in dienst te nemen, zoals wel in Kiev het geval is.

Verder werkt de metro hier hetzelfde als ik Kiev: je koopt een жетон (zjeton) – dit is voor mij niet meer nodig, want ik heb een maandabonnement gekocht – gooit dat in een automaat en je mag het elektrische hekje passeren. Deze zjeton is dan geldig totdat je bij je uitstaphalte weer door eenzelfde elektrisch hekje gaat. It’s as simple as that!
Wat alleen niet zo simpel is, is het feit dat Minsk officieel tweetalig is. In de metro merk je dit heel snel: de omroeper spreekt Wit-Russisch (“Астарожна, дверы зачиняются” oid) en de haltes worden op de metrokaartjes in de metrotreinen zelf in het Wit-Russisch aangegeven! Bij stations die naar personen zijn vernoemd, is dit niet zo’n probleem, maar wel bij haltenamen als “Plein van de Overwinning” (= Площадь Победи in het Russisch, maar in het Wit-Russisch Плошча Перамогi).

Metrokaartje

Waar de metro niet kan komen, daar komt gelukkig de tram wel. Minsk kent een redelijk uitgebreid netwerk van tramlijnen. Als je met de tram gaat, is het de bedoeling dat je bij de кондуктор (conducteur) een kaartje koopt. Het is echter zo, dat niet in elke tram een conducteur aanwezig is! Sterker nog: achter de voorruit van de tram staat een bordje met Кондуктор работает (“Er is een conducteur aan het werk”) in het geval dat er een conducteur is. Zwartrijden zou in Minsk dus niet zo’n probleem moeten zijn. Gelukkig heb ik als brave toerist ook een maandabonnement voor de tram gekocht. Dit is heel erg fijn, temeer omdat ik ook de tram moet nemen om bij de metro of de universiteit te geraken. Voor degenen, die het specifieker willen weten: tegenover de flat ligt de halte Молодёжный Театр en vandaar moet ik lijn 3, 4 of 5 nemen.

Wat wel bijzonder blijft aan de tramrit naar de universiteit, is dat na één van de haltes het spoor zich opsplitst. De tram wordt daar zo’n beetje midden op de kruising stil gezet, de machinist(e) stapt uit met een soort pook en moet dan handmatig de wissel de goede kant op leggen!

Tramkaartje

Tram 5

     
En tot slot: mócht je nou zó ver buiten het centrum wonen, dat je noch aangesloten bent op de metro, noch op de tram, dan zijn er gelukkig nog (trolley)bussen. Maar, van dit soort transport heb ik nog geen gebruik gemaakt, dus hier zal ik dan ook niets over schrijven ;)